با هدف تقویت توان ملی در زمینه طراحی، ساخت و بسته‌بندی تراشه‌های نیمه‌رسانا، قرار است آزمایشگاه نیمه‌رسانای نامو (NaMo) در موسسه فناوری هند بوبانسور تاسیس ‌شود. این آزمایشگاه که بودجه‌ای افزون‌بر ۴۹.۵ میلیون روپیه (تقریبا ۶۰۰ هزار دلار) به راه‌اندازی آن تخصیص داده شده است، قرار است نقش مهمی در تربیت نیروهای متخصص برای زیست‌بوم روبه‌رشد نیمه‌رسانای هند ایفا کند. با ایجاد این مرکز، موسسه فناوری هند بوبانسور به یکی از قطب‌های اصلی پژوهش، طراحی و آموزش در این حوزه تبدیل خواهد شد؛ اقدامی که همسو با سیاست‌های کلان دولت هند در چارچوب طرح «در هند بسازید» است. آزمایشگاه جدید با تجهیزات و نرم‌افزارهای پیشرفته برای طراحی و ساخت تراشه تجهیز خواهد شد و در کنار مرکز نوآوری و پژوهش کاربید سیلیکون (SiCRIC) و کلین‌روم در موسسه فناوری هند بوبانسور، ظرفیت تحقیق و توسعه این موسسه را برای فعالیت در صنعت نیمه‌رسانای کشور به‌طور چشمگیری افزایش خواهد داد و حلقه ارتباطی موثری میان آموزش دانشگاهی و نیازهای صنعتی ایجاد خواهد کرد. از سوی دیگر، ایالت اودیشا در سطح منطقه‌ای در ماه‌های اخیر به یکی از نقاط کلیدی در نقشه ملی نیمه‌رسانای هند تبدیل شده است. دو پروژه بزرگ تحت طرح ماموریت نیمه‌رسانای هند در این ایالت به تصویب رسیده است که یکی برای ایجاد تاسیسات تولید نیمه‌رسانای ترکیبی مبتنی‌بر کاربید سیلیکون (SiC) و دیگری برای توسعه فناوری پیشرفته بسته‌بندی سه‌بعدی شیشه‌ای است. انتظار می‌رود آزمایشگاه NaMo نقش پشتیبان مهمی در تامین نیروی انسانی متخصص و توسعه پژوهش‌های مرتبط با این دو پروژه ایفا کند. بر اساس داده‌های وزارت الکترونیک و فناوری اطلاعات، هند هم‌اکنون حدود ۲۰ درصد از نیروی کار جهانی در حوزه طراحی تراشه را در اختیار دارد و دانشجویان بیش از ۲۹۵ دانشگاه این کشور از ابزارهای طراحی صنعتی پیشرفته استفاده می‌کنند. همچنین تاکنون ۲۸ تراشه طراحی‌شده توسط دانشجویان ۲۰ موسسه مختلف در مرکز نیمه‌رسانای موهالی با موفقیت به مرحله تولید آزمایشی رسیده‌اند که نشان‌دهنده پویایی فزاینده زیست‌بوم نوآوری بومی در هند است. گفتنی‌ست ایجاد آزمایشگاه NaMo گامی دیگر در مسیر استقلال فناورانه هند به شمار می‌رود، این مرکز نه‌تنها فرصت‌های تازه‌ای برای پژوهش و اشتغال جوانان فراهم می‌کند، بلکه با تقویت توان داخلی در طراحی و تولید تراشه، جایگاه هند را در زنجیره جهانی فناوری‌های پیشرفته مستحکم‌تر می‌سازد و مسیر رسیدن به خودکفایی فناورانه و رقابت‌پذیری جهانی را هموارتر می‌کند.